Eμφύλιος για πάντα.

Τον Νίκο Δαββέτα τον ξέραμε ως ποιητή. Εδώ και λίγα χρόνια τον γνωρίσαμε και σαν μυθιστοριογράφο. Τα δυο προηγούμενα βιβλία του δεν τα έχω διαβάσει αλλά το πρόσφατο «Λευκή πετσέτα στο ρινγκ» από τις εκδόσεις Κέδρος παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον. Είναι ένα καλοδουλεμένο, καλοστημένο από πλευράς δομής και πρωτοτυπίας εγχείρημα. Εξ ίσου ενδιαφέρον παρουσιάζεται και θεματικά. Δεν περίμενε κανείς ένας τόσο νεότερος ηλικιακά συγγραφέας να ασχοληθεί με τον εμφύλιο. Αυτό όμως φαίνεται λειτούργησε εποικοδομητικά διότι έχει αποφευχθεί η διήγηση εν θερμώ, γεγονός που κάνει αυτού του είδους τα μυθιστορήματα πολλές φορές να αγγίζουν τα όρια του διδακτικού δράματος, ας μου επιτραπεί ο όρος.
Στο έργο λοιπόν παρακολουθούμε ένα δημοσιογράφο καθώς προσπαθεί να εξιχνιάσει τη δολοφονία δύο αριστερών από αριστερούς στον Εμφύλιο και εν κατακλείδι οδηγείται, μετά από περιπέτειες και παράξενα συμβάντα, στον εαυτό του.
Ο Δαββέτας μέσα από αυτή την ιστορία μιλάει για ξεφτισμένες ιδεολογίες, μιλάει για πολιτική, για την αιώνια κόντρα της αριστεράς με τη δεξιά, για καταρρακωμένους ανθρώπους. Και όλα αυτά μ’ έναν τρόπο φρέσκο που δεν θυμίζει σε τίποτα παλιακές ιστορίες. Ο λόγος του πολυφωνικός και η γλώσσα του με ποιητικές αποχρώσεις και ευελιξία που κάνει το κείμενο ρέον και ευχάριστο. Γενικά είναι ένα μυθιστόρημα που αξίζει να διαβαστεί.
Παραθέτω το κείμενο από το οπισθόφυλλο του βιβλίου.
«Από ποιους γράφεται τελικά η ιστορία; Από τους νικητές ή μήπως κι από τους ηττημένους;Νοέμβρης του 1999:Ένας «παροπλισμένος» ρεπόρτερ αναλαμβάνει να ερευνήσει μια πολιτική δολοφονία του 1944. Όσο όμως προχωρά η έρευνά του τόσο περισσότερο αντιλαμβάνεται πως η αποκάλυψη της Αλήθειας δε συμφέρει κανέναν. Ούτε ακόμη κι αυτόν τον ίδιο! Τι θα κάνει λοιπόν; Θα αποκαλύψει τους πραγματικούς ενόχους ή θα σωπάσει;»

Συγγραφέας εν συγχύσει

Η Μάιρα Παπαθανασοπούλου πιθανώς θα μπορούσε να εξελιχθεί σε μια αξιοπρόσεκτη συγγραφέα, αν δεν προσπαθούσε απεγνωσμένα να αποδείξει ότι είναι. Μετά την εκτίναξη στα ύψη των ευπώλητων του γνωστού πρώτου βιβλίου της και την καταβαράθρωση από την επίσημη κριτική, είναι κατά τη γνώμη μου μια συγγραφέας εν συγχύσει. Και δεν θα πάψει να είναι αν δεν αποδεχτεί αυτό που στην πραγματικότητα είναι και μπορεί να κάνει. Δεν είμαι ο αρμόδιος και δεν θεωρώ τον εαυτό μου ικανό να υποδείξω σε κανέναν τι πρέπει βέβαια να κάνει, αλλά θλίβομαι όταν βλέπω τέτοια φαινόμενα. Ανθρώπους που θυσιάζουν ώρες στο γράψιμο ?και είναι φανερό ότι το κάνει- χωρίς να πετυχαίνουν τον στόχο τους. Στο καινούριο της βιβλίο, "Μακάριοι οι πενθούντες" από τις εκδόσεις Πατάκη, που το ορίζει ως αστυνομικό, ακολουθεί τη σύγχρονη τάση να ανακατεύει έλληνες και ξένους, μεταμοντέρνους τρόπους, όπου η μια ιστορία μπαίνει μέσα στην άλλη, αφηγητές συγγραφείς, που γράφουν μέσα στο μυθιστόρημα το δικό τους μυθιστόρημα. Και μ’ αυτό τον τρόπο δημιουργεί μια σούπα χωρίς γεύση και ουσία. Το μόνο που μένει είναι ένα ιδιαίτερο χιούμορ της συγγραφέως, αυτό που τη σώζει και τη χαρακτηρίζει. Το οποίο χιούμορ θα ήταν όαση στο βιβλίο, αν δεν εξαντλείτο κατά το μέγιστο μέρος του στην προσπάθεια να αποδείξει αυτό που είπα και παραπάνω. Παρ’ όλα αυτά το βιβλίο σίγουρα διαβάζεται ευχάριστα από τη μερίδα εκείνη του κοινού, που της έχει απομείνει πιστό μετά την πρώτη της επιτυχία.
Παραθέτω το κείμενο από το οπισθόφυλλο.
"Στο νέο μυθιστόρημα της Μάιρας Παπαθανασοπούλου το πιο συναρπαστικό δεν είναι ότι ο επιθεωρητής Μακντάουαλ κάνει γερές προσπάθειες να ξεμπλέξει μυστήρια και φόνους στην έτσι κι αλλιώς ενδιαφέρουσα υπόθεση όπου τον βάζει να πρωταγωνιστεί η δημιουργός του, μια φτασμένη Ελληνοβρετανή συγγραφέας αστυνομικών περιπετειών με διεθνές κύρος. Το πλέον ελκυστικό και ανατρεπτικό στοιχείο σ' αυτό το μυθιστόρημα, όπου η αστυνομική πλοκή είναι μόνο η αφορμή να μιλήσει κανείς για όσα συνθέτουν την ίδια τη ζωή, τις σχέσεις και τις ανθρώπινες υπάρξεις συνολικά, αποτελεί το γεγονός ότι η δημιουργός του επιθεωρητή και των κατορθωμάτων του αντιμετωπίζει το πιο σοβαρό ενδεχόμενο να πέσει και η ίδια θύμα μιας ψυχρά υπολογισμένης δολοφονίας."