Sunday, November 19, 2006

Νεαρός και ώριμος πόθος ερωτικός

Τους πρωτοεμφανιζόμενους συγγραφείς είθισται να τους αντιμετωπίζει η κριτική ?αν ασχοληθεί μαζί τους- με μια πιο χαλαρή ματιά περιμένοντας τη δεύτερη και τρίτη απόπειρά τους προκειμένου να εκφράσει τον τελικό κριτικό της λόγο. Ο Νίκος Μάντης πρωτοεμφανίστηκε φέτος στα γράμματα με τη συλλογή διηγημάτων του «Ψευδώνυμο» από τις εκδόσεις Καστανιώτη. Μετά την ανάγνωση του πονήματος έχω τη γνώμη ότι η κριτική δεν θα χρειαζόταν να κρατήσει χαλαρή στάση απέναντί του καθώς ο εκφραστικός του λόγος αποτέλεσε -προσωπικά για μένα- έκπληξη. Από τα 11 διηγήματα της συλλογής τα περισσότερα είναι σφιχτοδεμένα, χωρίς πλατειασμούς, με λόγο που ρέει ευχάριστα, με δυνατά νοήματα και τόλμηρές αναφορές και συσχετισμούς με βιβλία άλλων συγγραφέων, όπως ο Τόμας Μαν, και με έναν διάχυτο ερωτισμό να υποφώσκει κάτω απ’ τις αράδες του. Η θεματολογία των διηγημάτων είναι ο ερωτικός πόθος του άντρα στην νεαρή αλλά και στην πολύ ώριμη ηλικία. Τη στιγμή που ανακαλύπτει τον έρωτα και τη στιγμή που πρέπει πια να παραιτηθεί. Άλλοτε ρεαλιστικά με φυγή στο φανταστικό, και άλλοτε μεταφυσικά ή υπαρξιακά τα διηγήματα παίζουν με την έννοια του έρωτα και του θανάτου φτάνοντας σε κάποιες στιγμές στα όρια του θρίλερ. Ξεχώρισα το «Ταμπελάκι», τη «Λευκή» , το «Αθάνατος στη Βενετία», το «Σαύρα στο λαιμό» χωρίς αυτό να σημαίνει ότι και τα άλλα δεν είναι εξαιρετικά, ίσως όμως μερικά λιγότερο ενδεικτικά της ποιότητας και της δεξιοτεχνίας που απορρέει από τη γραφίδα του αξιοπρόσεκτου πρωτοεμφανιζόμενου Μάντη.
Παραθέτω το κείμενο από το οπισθόφυλλο του βιβλίου.
«Aμνήμων Οδυσσέας ανασύρει εικόνες από τα ταξίδια του στη χώρα των γυναικών. Έλληνας φοιτητής στο Λονδίνο ταλαιπωρεί και ταλαιπωρείται, ως ζωντανό αντίγραφο άστρου της ποπ. Ένα νησί παγιδεύει τους καλοκαιρινούς επισκέπτες στην ενεργειακή σκοτεινιά του. Παππούς κι εγγονός αντιμέτωποι με τον ίδιο πόθο. Ο έρωτας ως νόμισμα πληρωμής της πιο αδιανόητης χάρης. Ένας τερατώδης μάρτυρας παραμονεύει στις γωνιές της οικιακής ζωής. Ένα παιδί-θαύμα δίνει χρησμούς από την άλλη όχθη. Διηγήματα για το σκοτάδι και το φως· για το σώμα και το βλέμμα· για τους αντικατοπτρισμούς που ονομάζουμε «ταυτότητα». Συναντήσεις με την ομορφιά, τη μνήμη και την ασκήμια που εμπνέει σε βαγόνια μετρό και καθίσματα λεωφορείων. Ιστορίες που κρύβουν παιγνιωδώς τ' όνομά τους μέχρι το τέλος.»
Free Web Site Counter
Site Counter