Αντρική γραφή
Λόγοι ανωτέρας βίας με ανάγκασαν να λείψω στο εξωτερικό για αρκετά μεγάλο διάστημα. Οι επαγγελματικές υποχρεώσεις πολλές. Δεν υπήρχε χρόνος ούτε για την αγαπημένη ασχολία, το διάβασμα βιβλίων. Είχα πάρει μαζί μου 10 βιβλία, όλα ελληνική λογοτεχνία, που την αγαπώ πολύ, αλλά κατόρθωσα να διαβάσω μόνο ένα. Κι αυτό στο αεροπλάνο της επιστροφής. Ρούφηξα τις 120 σελίδες του χωρίς σταματημό.
Αν υπάρχει αυτό που λέμε αντρική και γυναικεία γραφή, τότε διάβασα ένα αντρικό βιβλίο. Με σκέψεις αντρικές, χιούμορ αντρικό, αντρική περιπέτεια μέσα σε νοσοκομείο. Είναι το νέο αφήγημα του δημοσιογράφου και συγγραφέα Δημήτρη Γκιώνη «Χωρίς προστάτη» από τις εκδόσεις Καστανιώτη. Ο ήρωας καθημερινός, ένας οδοντογιατρός, που πηγαίνει στο νοσοκομείο για μια τυπική εγχείρηση προστάτη. Κι εκεί αρχίζει η περιπέτειά του. Δεν παθαίνει επιπλοκές, οι γιατροί δεν κάνουν λάθη, δεν τον ταλαιπωρεί ο πόνος και κάτι ιδιαίτερο με την εγχείρηση, ο Γκιώνης θέλει να μιλήσει για άλλα. Οι επισκέψεις είναι που τον ταλαιπωρούν. Οι μικρές, μικροαστικές συνήθειες, τα κατά συνθήκη ψεύδη, η μοναξιά που κρύβουν, η ίδια η ιστορία της ζωής του που περνάει απ’ το μυαλό του καθώς τον βρίσκει εύκολο θύμα στο κρεβάτι του νοσοκομείου. Μια ανάλυση με χιούμορ της καθημερινότητας της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας. Ένα ευφυές κείμενο που διαβάζεται ευχάριστα χωρίς περίπλοκες αναλύσεις αλλά με μεγάλη αλήθεια και στοχαστική ματιά. Γλώσσα άμεση, καθαρή, στρωτή. Αναγνωρίσιμες καταστάσεις, ήρωες της διπλανής πόρτας με αισθήματα, μια λογοτεχνία που παριστάνει την ανάλαφρη αλλά κρύβει ευαισθησία και στοχασμό.
Παραθέτω το κείμενο από το οπισθόφυλλο.
«Ένας οδοντίατρος εισάγεται στο νοσοκομείο. Στην αναστάτωση αυτή επιθυμεί μόνο τη μοναξιά, την ησυχία του και τη συντροφιά των βιβλίων. Παρά τη θέλησή του, όμως, η ηρεμία του διαταράσσεται συνεχώς από τους συγγενείς αλλά και τους απρόσμενους επισκέπτες: η σύζυγος και η κόρη, ο μικρός συγκάτοικος στο δωμάτιο, η γιαγιά του μικρού συγκατοίκου, οι φίλοι, οι συνάδελφοι, δυο μετανάστες από το χωριό, ο παπα-Χρήστος, μέχρι κι ένας καθηγητής πανεπιστημίου, όλοι σαν συνωμότες από το θέατρο σκιών "εισβάλλουν" διαδοχικά στο δωμάτιο, για να τον δουν, για να δείξουν εμπράκτως το ενδιαφέρον τους, αλλά και για να αποκαλύψουν άθελά τους την ιλαροτραγωδία που διέπει τον ανθρώπινο βίο. Με τη "σαρκαστική" ευαισθησία και το υποδόριο χιούμορ που χαρακτηρίζουν και τα προηγούμενα βιβλία του, ο Δημήτρης Γκιώνης συνθέτει και αυτή τη φορά ένα απρόβλεπτο αφήγημα, που διαβάζεται σαν μάθημα ανατομίας της ελληνικής κοινωνίας και, ταυτόχρονα, σαν εκτενές ανέκδοτο, όπου το παράδοξο και το γελοίο αποτελούν τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.»
Labels: ελληνική λογοτεχνία