H ροζ τρομοκρατια

Συνεχίζω και σήμερα με παλιότερα βιβλία εν αναμονή της νέας σοδειάς.
Άργησα να διαβάσω το βιβλίο του Χ.Α.Χωμενίδη «Το σπίτι και το κελί» από το νέο εκδοτικό του οίκο «Πατάκη» και ομολογώ ότι είχα πολύ καιρό να βιώσω την επιθυμία να αφήσω στη μέση ένα βιβλίο. Ή είναι καλύτερα να πω στις 50 πρώτες του σελίδες. Αλλά επειδή θέλω να δίνω πάντα την ευκαιρία στον συγγραφέα να με μεταπείσει σελίδα με τη σελίδα, διάβασα και τις υπόλοιπες 500. Και αναρωτήθηκα. Γιατί ο συγγραφέας διάλεξε το θέμα «τρομοκρατία»; Αφού τρομοκρατία δεν υπήρξε κατά την γνώμη μου στο βιβλίο; Η τρομοκρατία σαν θέμα θεωρώ ότι δεν προσφέρεται για σαλατοποίηση του τύπου όλα είναι μπάχαλο σ’ αυτή τη χώρα γιατί εγώ να τα πάρω στα σοβαρά. Τι είναι λοιπόν το «Σπίτι και το κελί»; Και πάλι κατά την ταπεινή γνώμη μου είναι ένα έργο που ξέφυγε κατά πολύ από τις προθέσεις του συγγραφέα με χαρακτήρες σχηματικούς, διαλόγους που ελάχιστα πείθουν και ιστορία που αγγίζει τα όρια της? σαπουνόπερας. Παρόλα αυτά δεν μπορώ να μην θαυμάσω την ευκολία του Χωμενίδη στο παραμύθι και ουκ ολίγες φορές -σε ορισμένα προηγούμενα βεβαίως βιβλία του- τη δυνατότητά του να είναι καίριος στις σατιρικές περιγραφές του νεοέλληνα. Αλλά το θέμα της τρομοκρατίας θεωρώ ότι απαιτεί κατ’ αρχήν εμπεριστατωμένη έρευνα και οπωσδήποτε άλλου είδους αντιμετώπιση ακόμη κι αν η επιδίωξη του συγγραφέα είναι η σάτιρα.
Παραθέτω το κείμενο από το οπισθόφυλλο.
«Όταν ο νεαρός Παναγιώτης Σαντορίνης συναντάει για πρώτη φορά τον γοητευτικό εξάδελφο της μάνας του, δεν φαντάζεται ότι η σχέση του με τον θείο Πάνο και με την "Εταιρεία" του θα του καθορίσει τη ζωή... Όταν ο οραματιστής επιχειρηματίας Δημήτρης Γκίκας δέχεται τον Παναγιώτη Σαντορίνη στα γραφεία της "Οινοποιητικής Α.Ε.", δεν υποψιάζεται ότι το παρελθόν του θα ξαναζωντανέψει κι ένας χορός καλικαντζάρων θα στηθεί γύρω του... Όταν η όμορφη Λουκία βαδίζει ανέμελη προς το νηπιαγωγείο της, δεν ξέρει ότι βρίσκεται ήδη στο επίκεντρο της τελευταίας μάχης ενός υπόγειου πολέμου...»