Ο παλιός ήταν αλλιώς

Φρέσκα φθινοπωρινά βιβλία που ακόμη αχνίζουν από το τυπογραφείο. Ένα από αυτά το νέο βιβλίο του Μένη Κουμανταρέα «Η γυναίκα που πετάει» από τις εκδόσεις «Κέδρος». Τον Κουμανταρέα τον αγαπήσαμε παλιά με τα «Μηχανάκια», την «Κυρία Κούλα», τη «Βιοτεχνία υαλικών», τον «Ωραίο λοχαγό». Μετά διαβάζαμε τον Κουμανταρέα επειδή το είχαμε συνηθίσει. Ο ίδιος ο συγγραφέας ποτέ δεν πρόδωσε τους αναγνώστες του. Απλώς κάποιες φορές είχε και λιγότερο καλές στιγμές. Αλλά πάντα ήταν μια εγγύηση. Τα τελευταία χρόνια αποδεικνύεται εν μέρει κουρασμένος παρόλον ότι προβάλει ένα περισσότερο «ανοιχτό» προφίλ. Μιλάει ανετότερα για προσωπικές του ιδιαίτερες καταστάσεις, φαινομενικά χωρίς να αισθάνεται την ανάγκη να κρύβεται. Το ίδιο «άνοιγμα» θα μπορούσε να πει κανείς έχει υιοθετήσει και στα γραπτά του. Ο λόγος ρέει πάντα αβίαστα, ο Κουμανταρέας υπάρχει αδιαλείπτως πίσω από τις σελίδες του είτε σαν ευαίσθητος αποδέκτης των καινούριων καταστάσεων της ελληνικής κοινωνίας, είτε σαν νοσταλγός των παλιών ημερών. Το νέο του βιβλίο διαβάζεται χαλαρά, σα να πίνει κανείς ένα ελαφρύ λευκό δροσερό κρασί. Δεν απαιτείται να ψάξει κανείς για τίποτ’ άλλο πίσω από αυτό. Αυτό αρκεί, αν αυτό σου αρκεί σαν αναγνώστη. Είναι ένας καινούριος Κουμανταρέας.
Παραθέτω το κείμενο από το οπισθόφυλλο.
«Γυναίκα που πετάει είναι η γιαγιά Αγγελική, που από το στόμα του εγγονού της μαθαίνουμε την ιστορία του άτυχου γάμου της με τον Συνταγματάρχη Αριστείδη.Με τη φωνή της πετάει και η Μαρία Κάλλας στη σύντομη επίσκεψή της στην Αθήνα το καλοκαίρι του ‘57. Γυναίκες που πετάνε στον ύπνο τους η Μπρόνια, η Ροβένα, η Μάγια και η Ναταλία, οι τέσσερις μετανάστριες που ονειρεύονται τις πατρίδες τους. Η κυρία Βικτωρία πετάει κι αυτή μαζί με τους μετεωρίτες μιας καλοκαιρινής νύχτας. Γυναίκα που πέταξε πια, η μάνα του Άρη στο ομότιτλο διήγημα. Υπάρχουν και άντρες σ’ αυτές τις έντεκα ιστορίες: από τον μυστηριώδη Δανό βιολιστή και τα δίδυμα ανάπηρα αγόρια ως τον ταξιτζή με το χαμένο κινητό. Αυτοί όμως δυσκολεύονται να πετάξουν».