Η φαντασία προπορεύεται

-Δεν πιστεύω στις καλοκαιρινές προτάσεις βιβλίων. Κι αυτό γιατί δεν μπορώ να φανταστώ πώς είναι δυνατόν κάποιος που τον χειμώνα διαβάζει Σκαμπαρδώνη ή Γιατρομανωλάκη θα διαβάσει στη θάλασσα Διβάνη ή Ομηρόλη μόνο και μόνο επειδή κάνει ζέστη και είναι ξαπλωμένος δίπλα στο κύμα. Εκτός κι αν οι καλοκαιρινές επιλογές των λογοτεχνικών ενθέτων αφορούν μόνον τους περιστασιακούς αναγνώστες του καλοκαιριού. Αλλά κι αυτό μοιάζει περίεργο διότι προτείνουν τα πάντα. Που σημαίνει ουσιαστικά... τίποτα! Δηλαδή ότι έχουν ξαναπροτείνει σ' όλη τη διάρκεια του χρόνου. Οπότε είτε υπάρχουν είτε όχι δεν προσφέρουν τίποτα παρά ένα αναμάσημα. Και φυσικά αγνοούν εεντελώς κάποια βιβλία που μπορεί να είναι πραγματικά άριστα στο είδος τους. Ιδιαίτερα σ' όποιον είναι λάτρης της επιστημονικής φαντασίας. Που προσωπικά το θεωρώ ένα λογοτεχνικό είδος με πολύ σημαντικό παρελθόν που θα βρούμε τις ρίζες του στην ελληνική τραγωδία κι ακόμη πιο μακριά, στην μυθολογία. Ο άνθρωπος από την εποχή που εμφανίστηκε στη γη δεν κάνει τίποτ’ άλλο από το να προσπαθεί απεγνωσμένα να ξεφύγει από τη φθαρτή φύση του. Έτσι γεννήθηκαν οι θεοί της αρχαιότητας, έτσι γεννήθηκαν οι ημίθεοι, οι υπεράνθρωποι, η μετενσάρκωση, η μετα θάνατον ζωή των Χριστιανών αλλά και η? επιστημονική φαντασία. Ένας από τους πιο γνωστούς εκπροσώπους της ελληνικής επιστημονικής φαντασίας είναι και ο Μάκης Πανώριος, γνωστός θεωρητικός του είδους, ο οποίος έχει εκδώσει και μια ανθολογία του φανταστικού με ηχηρά ονόματα. Το καινούριο του βιβλίο από τις εκδόσεις «Κέδρος» το «Το Μαυσωλείο» είναι ένα σύγχρονο εφιαλτικό μυθιστόρημα στηριγμένο στις κλασσικές προδιαγραφές του είδους. Καλοστημένη πλοκή, δυνατή γραφή που σου κόβει την ανάσα, υπαρξιακοί προβληματισμοί που αγγίζουν το επίπεδο των φιλοσοφικών αναζητήσεων, σελίδες που ξετυλίγουν έναν πραγματικό εφιάλτη. Παραθέτω το κείμενο από το οπισθόφυλλο του βιβλίου.
"Κάθε επτά χρόνια στην Παγκόσμια Πόλη του Οικουμενικού Κράτους γίνεται το Μεγάλο Συνέδριο του Μέλλοντος, που μελετά την υπαρξιακή μετεξέλιξη του ανθρώπου. Έργο του Συνοδού είναι να οδηγήσει στον Οίκο διεξαγωγής του τον Λειτουργό. Αυτή είναι η αποστολή του Αλέξανδρου, του μέγιστου όλων των Συνοδών. Μετά την εκτέλεσή της, όμως, ο Αλέξανδρος χάνεται στο δαιδαλώδες τοπίο της Πόλης. Αναζητώντας τον χαμένο δρόμο του, θα έρθει αντιμέτωπος με τα τέρατα μιας εφιαλτικής πραγματικότητας -και με την κοσμική φρίκη του Μαυσωλείου.Στο σκοτεινό υπόγειο του έργου, και υπό το πρόσχημα ενός "μυθικού" ταξιδιού στο άγονο, γήινο τοπίο, με μοναδικές αποσκευές παιδικές μνήμες, μύθους, θρύλους και παραμύθια, αναζητείται εναγωνίως το νόημα, ο σκοπός και η ταυτότητα του υπαρξιακού ανθρώπου. Σχεδιάζεται το κατακερματισμένο πρόσωπό του, το τέλος των ψευδαισθήσεων και η ματαιότητα της γήινης διαδρομής του, "κέρδος" της οποίας είναι μόνο η σιωπή του σκότους". Καλή ανάγνωση σε όσους το προτιμήσουν.