Η άλλη όψη μιας "καταραμένης" συγγραφέως

Τη Μήτσορα δεν τη διαβάζεις για να περάσεις την ώρα σου. Τη διαβάζεις για να ταξιδέψεις μαζί της στο κενό και να βυθιστείς στα μύχια του εαυτού σου. Υπάρχει στα βιβλία της μια μαύρη φλέβα που σε οδηγεί κατ’ ευθείαν στον σκοτεινό κόσμο της άλλης πλευράς. Κι εκεί δεν έχει χάπυ έντ. Υπάρχουν ζόρια. Αυτό γνώριζα μέχρι την προηγούμενη νουβέλα της «Ο ήλιος, δύω». Το γεγονός ότι το νέο της βιβλίο «Καλός καιρός/Μετακίνηση» από τις εκδόσεις Πατάκη διαφημίστηκε ότι διαθέτει χάπυ εντ ?το ζητούμενο της εποχής- με έκανε να το κρατώ για καιρό στη στοίβα των βιβλίων προς ανάγνωση και να μην αποφασίζω να ξεκινήσω την περιπέτεια μαζί του. Μήτσορα και χάπυ εντ δεν ταίριαζαν στο μυαλό μου. Η συγγραφέας που έφερε πρώτη στην Ελλάδα την κουλτούρα των ναρκωτικών γράφοντας με έναν πολύ προσωπικό ?βιωματικό θα έλεγα- τρόπο για το αδιέξοδο της ανθρώπινης ύπαρξης έμοιαζε να με κοιτά απ’ το αφτί του βιβλίου με μια ειρωνική διάθεση. Ώσπου η περιέργεια, που ως γνωστόν είναι πιο ισχυρός παράγων από τις όποιες επιφυλάξεις, με έκανε πριν δυο μέρες να το διαβάσω. Και βρέθηκα για μερικές ώρες στον δικό της Λυκαβηττό, συντροφιά με τους μετανάστες της, με τα σκουπίδια που μυρίζουν, να κάθομαι στο παγκάκι μαζί με τους 35πεντάρηδες ήρωές της μέσα στην παραζάλη της καθημερινότητας, κάτω από το βάρος των σημαδιακών γεγονότων της εποχής μας μόλις ανέτειλε ο εικοστός πρώτος αιώνας με την αλλόγιστη βία να κρατεί καλά το τιμόνι του κόσμου. Μόνο που η Μήτσορα τώρα ανακαλύπτει την ζωοδόχο πηγή του έρωτα με το Ε κεφαλαίο. Και του αφήνεται να την οδηγήσει στην φωτεινή πλευρά της ζωής. Το βιβλίο έχει τον ίδιο ωμό λυρισμό που έφερε στη λογοτεχνία η Μήτσορα το ’77 με το «Αννα να άλλο ένα» ή με την «Περίληψη του κόσμου», την ίδια αντικομφορμιστική γραφή, την ποιητικότητα, την αφηγηματική δεινότητα. Και επιπλέον έχει έρωτα. Έναν έρωτα για πρώτη φορά από την πλευρά της ζωής. Οι δυο ήρωες αφήνονται να παρασυρθούν κι αυτό τους κρατά στην επιφάνεια. Η Μήτσορα γράφει με αισιοδοξία! Παρόλο που το κείμενο μου δημιούργησε μια αμηχανία και το ευτυχισμένο τέλος δεν με έπεισε απόλυτα, χάρηκα τη δυνατή γραφή της μα πιο πολύ με κέρδισε το γεγονός ότι μια "καταραμένη" συγγραφέας, -η ηγερία των ελλήνων μπίτνικ- ξέφυγε από τα σκοτάδια της και αναρριχήθηκε στο φως έστω και με αμηχανία. Οι ήρωές της, ο Άλκης και η Έλλη τολμούν να κοιτάξουν κατάματα τη ζωή και να ξεφύγουν από τις προσωπικές τους φυλακές ανακαλύπτοντας τα απλά πράγματα, την καθημερινότητα, την ερωτική πλευρά της ζωής. Σίγουρα η επόμενη πτήση της θα αγγίξει τον ήλιο τη στιγμή της ανατολής.