Tuesday, June 06, 2006



Η αγωνία του συγγραφέα...

Ο Βαγγέλης Ραπτόπουλος γεννήθηκε το 1959 και δημοσίευσε το πρώτο του βιβλίο, τα περίφημα «Κομματάκια», σε ηλικία 20 ετών, για τα οποία ο κριτικός Αλέξης Ζήρας έγραφε τότε στην εφημερίδα Καθημερινή: «Aυτοβιογραφικά χρονικά που όμως έχουν διυλιστεί από τη φαντασία του συγγραφέα, σπαράγματα της ζωής ενός νέου, χθεσινού έφηβου, όπου είναι έκδηλα τα βιώματα της υπαρξιακής ερημίας, της ανεκπλήρωτης ερωτικής σχέσης και του θανάτου?»
Από τότε μέχρι σήμερα ο Β.Ρ. δημοσιεύει
ανελλιπώς νέο βιβλίο κάθε δυο χρόνια ή και κάθε χρόνο, μερικές χρονιές έχει εκδόσει και δυο βιβλία μάλιστα μέσα στην ίδια χρονιά. Και όλα τα βιβλία του, 17 τον αριθμό μέχρι σήμερα, είναι λίγο ως πολύ αυτοβιογραφικά, ακολουθώντας μάλιστα το πέρασμα της ηλικίας του. Οι προβληματισμοί των ηρώων του, οι σχέσεις τους, η αντιμετώπιση της ζωής τους εξελλίσσονται καθώς περνούν τα χρόνια του ίδιου του συγγραφέα. Ουδέν το μεμπτόν μέχρις εδώ, καθώς ο Ραπτόπουλος έχει δώσει δείγματα καλής λογοτεχνίας στην πορεία του. Και ίσως θα εξακολουθούσε να δίνει αν δεν φοβόταν να μείνει για λίγο εκτός δημοσιότητος. Φυσικά δεν είναι ο μόνος που ζει με τον φόβο μη μείνει εκτός, Οι περισσότεροι συγγραφείς είτε στην Ελλάδα είτε στο εξωτερικό, που βιοπορίζονται από τα βιβλία τους ή διατυμπανίζουν αυτή την εκδοχή, βρίσκονται συνεχώς στις προθήκες των βιβλιοπωλείων με νέα βιβλία τους. Το τελευταίο όμως βιβλίο του Ραπτόπουλου τον πρόδωσε. Χαλαρό, χωρίς να έχει συγκεκριμένο στόχο, περιφέρεται ανάμεσα στα μεγάλα πρόσφατα ιστορικά γεγονότα της χώρας, από τη δικτατορία των συνταγματαρχών και τη μεταπολίτευση μέχρι τους Ολυμπιακούς αγώνες, χωρίς να τα ακουμπά ή εκείνα να ακουμπούν την ιστορία του. Χρησιμοποιούνται λίγο πολύ ως φόντο της ζωής των τριών καρδιακών φίλων, του Αντρέα, του Ηλία και του Θάνο, του αφηγητή. Δεν είμαι κριτικός λογοτεχνίας, απλώς μου αρέσει να διαβάζω τις ελεύθερες ώρες μου ιδιαίτερα ελληνική λογοτεχνία, όπως ο Άγγλος προτιμά την αγγλική ή ο Γερμανός τη γερμανική. Βρίσκω εκεί μέσα στοιχεία από τη ζωή μου και ταυτίζομαι. Με ακουμπούν γεγονότα και με προβληματίζουν. Μου δίνουν έναν μίτο για να πάω παρά πέρα τις σκέψεις μου. Φυσικά και δεν περιμένω λύσεις απ’ τη λογοτεχνία. Περιμένω όμως μια καλή και φιλική συντροφιά. «Οι φίλοι» δεν με έπεισαν. Δεν μου κράτησαν καλή συντροφιά. Και σ’ αυτό δεν φταίει η χαλαρή γραφή του Ραπτόπουλου με την αφόρητη νοσταλγία της και το ατέλειωτο μελοδραματισμό της, ή το σε πολλά σημεία δευτεροκλασσάτο δοκιμιακό του ύφος, ούτε η θυμοσοφίες του και οι κοινοτυπίες του, αλλά κάτι πιο βαθύ και λυπημένο. Η αγωνία του συγγραφέα! ‘Ηταν ολοφάνερη η πρόθεσή του να βγάλει ακόμη ένα βιβλίο έστω κι αν δεν ήταν έτοιμος γι’ αυτό. Ή μήπως και νόμιζε πως ήταν; Γιατί αν είχε αυτή την ψευδαίσθηση τότε φαίνεται έχει αρχίσει να... γερνά. Το βιβλίο αυτό ωστόσο βρέθηκε στις λίστες με τα μπεστ σέλλερ. Να μιλήσω για διαπλοκές, για δημόσιες σχέσεις, για εκμετάλλευση των μίντια με συνεντεύξεις; Όλα αυτά θεμιτά αφού και το βιβλίο δεν παύει παρά να είναι ένα προϊόν. Τότε τίθεται το ερώτημα πώς θα καταλάβει ο απονήρευτος αναγνώστης αν το πόνημα αξίζει τα λεφτά του; Μόνο όταν το αγοράσει. Αλλά τότε είναι πια αργά. Γιατί το βιβλίο δεν είναι απορρυπαντικό ή σοκολάτα που αν δεν σου αρέσει δεν το ξαναπαίρνεις. Ούτε μπορείς να διαγράψεις μονοκοντυλιά έναν συγγραφέα επειδή κάποιο βιβλίο του ή έστω η τελευταία παραγωγή του δεν σε έπεισαν. Τότε τι; Ακόμη ένα αδιάβαστο αλλά αγορασμένο βιβλίο στο ράφι. Και ο βιοπορισμός του συγγραφέα επιτυγχάνεται. Το επόμενο βιβλίο του Ραπτόπουλου που θα αγοράσω θα είναι το 2010. Σε τέσσερα χρόνια θα μπορέσει να επιμεληθεί μια δουλειά που θα τον ξαναφέρει στις παλιές του δόξες. Εκτός κι αν η αγωνία του συγγραφέα είναι ισχυρότερη από την επιθυμία του να αρέσει.

0 Comments:

Post a Comment

<< Home

Free Web Site Counter
Site Counter