Δρυός πεσούσης...

Η κα Χαρτουλάρη στο Βιβλιοδρόμιο των «Νέων» του Σαββάτου ανακάλυψε τον συγγραφέα Γιάννη Καισαρίδη, τον οποίο προτιμά να αποκαλεί? Δημήτρη! Η κα Χαρτουλάρη, ως γνωστόν, εδώ και χρόνια κάνει βιβλιοπαρουσιάσεις στον γνωστό οργανισμό με τις δικές της άκρως υποκειμενικές επιλογές αποκλείοντας συγγραφείς που δεν της «κάθονται» λογοτεχνικά, όπως ο συγκεκριμένος, για τον οποίο έχουν εκφραστεί θετικά ο κος Χατζηβασιλείου, ο κος Φάις και άλλοι στην πιο δημοκρατική «Ελευθεροτυπία». Δεν κατηγορώ τον υποκειμενισμό, εκφράζει άλλωστε τις βαθύτερες αλήθειες του ανθρώπου, αλλά επισημαίνω την ολίσθησή της κας Χαρτουλάρη στο παράπτωμα της υποταγής στις δημόσιες σχέσεις του Κέδρου (ή του ίδιου του συγγραφέα;!). Για μια ακόμη φορά κάποιος δημοσιογράφος πέφτει στη λούμπα και εκμεταλλεύεται το γεγονός της εξαφάνισης του μικρού Άλεξ για να στηρίξει αυτό που διάλεξε να προβάλει. Το πιθανότερο είναι να μην έχει διαβάσει καθόλου τα διηγήματα του Καισαρίδη «Μισάντρα» για να τα συνδέει έτσι επιπόλαια με την υπόθεση του μικρού Άλεξ. Παραθέτω το κείμενο του εξωφύλλου του βιβλίου που κυκλοφόρησε τον Νοέμβρη του 2005.
«Μες στα μυστικά μισάντρα μιας πόλης, η ιλύς του χρόνου παγιδεύει ένα νεογέννητο συγγραφέα. Εφτάζυμα ψωμιά που μιλούν διαλέκτους της γλώσσας μας και μνημόσυνοι σπόροι λαχανικών τον βοηθούν να πλάσει στο σκοτάδι τού άλλου χρόνου και του άλλου λόγου τους ήρωές του: το κορίτσι με τα ζαρά μάτια που τρέφεται με ρινίσματα γυαλιού και τον ευγενή όφι με τα λέπια της μοναξιάς, τον στρατιώτη της πύλης των συνόρων ζωής και θανάτου και τους νεκρούς που ζητούν να αναπαυθούν, τα τρία εβραιόπουλα που τραγουδούν: "Ανέστι μανσεβίκος..." και τον πρόσφυγα χωρίς ψυχή, τη γεροντονιά που πετάει και τον από μηχανής άγγελο, τη συκιά με τα λερναία φυλλώματα και τις αθάνατες ρωσίδες κατσαρίδες, τα αγγελόψαρα...Πολλοί απ' αυτούς, επειδή πιστεύουν ότι "όταν κανείς δεν ξέρει αν υπάρχω, τότε υπάρχω, ζω!". εξέρχονται στο φως μόνον υπό άλλην μορφήν και με διαφορετικές ιδιότητες».
Ο Γιάννης Καισαρίδης στα «Μισάντρα» του, το ομώνυμο αφήγημα της συλλογής, απλώνει έξω απ’ το παράθυρο της έγκλειστης ηρωίδας του μια φανταστική σκηνή όπου μαζί με κείνην ο αναγνώστης παρακολουθεί ένα σκοτεινό παιχνίδι μεταμορφώσεων στο οποίο παίρνει μέρος ολόκληρη η μικρή πόλη. Μαζί με έναν ολόκληρο κόσμο μεταναστών, τέσσερα παιδιά, τρία αγόρια και ένα κορίτσι, συμμετέχουν σ’ αυτές τις μεταμορφώσεις παριστάνοντας κάθε φορά διαφορετικούς ρόλους. Τα διηγήματα τα χαρακτηρίζει η μεταφυσική ατμόσφαιρα, η ποιητικότητα και συγχρόνως μια «διαυγής» φαντασία που τα απογειώνει. Δεν μπορώ να κατανοήσω με ποιες μυστικές προεκτάσεις μπορεί να διαφημιστεί το συγκεκριμένο βιβλίο σαν «η προφητεία του συγγραφέα» και μ’ αυτό τον τρόπο να γίνει μπεστ σέλλερ -το ζητούμενο πάντα. Εκτός κι αν θεωρήσουμε το «Έγκλημα και Τιμωρία» του Ντοστογιέφσκι προφητεία του συγγραφέα στις κατά καιρούς δολοφονίες ηλικιωμένων γυναικών με σκοπό την κλοπή χρημάτων (!). Παρεμπιπτόντως το βιβλίο του Καισαρίδη είναι αφιερωμένο στην περίπτωση του Σταύρου και των άλλων παιδιών που χάθηκαν στα Τέμπη. Ωστόσο η επικαιρότητα δεν κάνει κάποιο βιβλίο να είναι αξιοπρόσεκτο κυρία Χαρτουλάρη.
Και μια και μιλάμε γι’ αυτό κύριε Βίδο, του «Βήματος», προσπαθήσατε κι εσείς να προσδώσετε αξία συνδέοντας την υπόθεση Άλεξ με πρωτόλειο θεατρικό έργο που παίζεται αυτές τις μέρες σε θεατρική σκηνή. Ονειρεύομαι ως απλός αναγνώστης αλλά και ως απλός θεατής την ημέρα που θα μπορώ εγώ και οι όμοιοί μου απλοί άνθρωποι να έχουμε δική μας κρίση για ό,τι διαβάζουμε και ό,τι βλέπουμε χωρίς το μανιπουλάρισμα των «ειδικών». Ζητάω πολλά κυρία Χαρτουλάρη και κύριε Βίδο; (Φυσικά δεν περιμένω απάντηση. Άλλωστε σίγουρα δεν θα ανέβει μέχρι τα αυτιά τους το ερώτημα. Έτσι κι αλλιώς είναι ρητορικό).